Mijn blogtijd is blijkbaar geleden van vorig jaar 😏. Typisch!
Het afgelopen jaar was niet mild voor mij kan ik met een zweem van understatement meedelen. Geen nood, dit wordt geen gejammer bericht.
Ik richtte dit blog op om mijn naaisels en andere dingen te showen maar helaas kom ik er nauwelijks aan toe. De zes slorpen me echt in momenten volledig op.
Logisch toch?! Ja, ja wellicht wel.
Vaak krijg ik de vraag hoe ik het in godsnaam allemaal doe. Eerlijk waar, ik weet het niet! Misschien is dit de sleutel tot mijn energiegebrek en mijn mentale black out periode. Moest ik eens weten hoe het moet...
De kinderen zie ik doodgraag. Elke dag is er helaas wel 1 of ander kind in crisis en moet ik mijn aanpak weer in vraag stellen. Na een periode van roepen en brullen, hoek zetten en bergen frustratie, test ik nu de positieve opvoedingsmethode met een vleugje mindfulness.
De bergen frustratie zijn nu ingewisseld voor een gigalomanische training in geduld en een nog groter herhalingsvermogen.
Of het vruchten afwerpt dat weet ik nog niet. Het swingt hier af en toe nog de pan uit wat testgedrag betreft maar rustiger zijn ze wel. Het gaat ook sneller over.
To be continued denk ik dan maar.
(Even schrijven onderbroken voor een sessie hier en nu met de jongste zoon)
Overlaatst las ik trouwens bij een mama met ook een groot gezin, dat je soms jezelf wat respijt moet gunnen. In die fase zit ik helaas nog niet. De lat wordt hoog gelegd en falen is dus momenteel de enige optie. Mijn gemoedstoestand laat soms te wensen over, al heb ik weinig tijd tot nadenken hierover.
Ik ben mama en meid en all round medewerker van ons gezin, toch schrijf je dit niet op een cv, enkel in mijn hart.
Die zes kleine kabouters zitten in
Mijn hart, maar 🙈🙈 wat is het zwaar
Echt echt waar
😘